Daar waren ze dan: een hele doos vol jonge cavia’s. Hoe was dat zo gekomen? De eigenaren hadden vijf dames en het leek ze leuk om eens een nestje te hebben. Dat is natuurlijk ook erg leuk. Ze kochten een beertje. Maar in plaats van één van hun zeugjes bij het beertje te zetten is het beertje bij alle vijf de zeugjes beland. En dat betekent dat je vijf nestjes kan verwachten…
Een kleine tien weken later werden er een heleboel kleine caviaatjes geboren. Papabeer zat er nog bij en dat betekende dat hij zijn lol op kon, want cavia’s zijn direct na de bevalling weer vruchtbaar. Terwijl de nestjes grootgebracht werden waren de volgende ook alweer onderweg. De eigenaren hadden dat niet verwacht en waren er ook wel van geschrokken. Daarom hadden ze het verstandige besluit genomen om papabeer de laten castreren, zodat hij wel bij zijn dames kon blijven maar niet voor nog meer nageslacht zou kunnen zorgen.
Een kleine tien weken na de eerste geboortegolf volgde de tweede. En dat was voor de baasjes van al die cavia’s reden om contact op te nemen met de opvang. In eerste instantie zou maar een deel van de kleintjes komen, maar op aandringen is alles even gebracht, zodat we na konden kijken wat de zeugjes en beertjes waren.
En zo kwamen er zo’n twintig cavia’s bij. Van de eerstgeboren nestjes waren er alleen nog beertjes bij, de zeugjes waren door de eigenaren al ondergebracht op een nieuw adresje. Een heleboel pubertjes. Er zaten een aantal behoorlijk feller kereltjes tussen, maar ze hadden vooral een heel leuk karakter: druk, maar ook nieuwsgierig, vrolijk en open. Ik vind dat persoonlijk wel erg leuk, een beetje pit. Ook zaten er een aantal babybeertjes bij, die hebben we direct gekoppeld aan mannetjes in de opvang die nog alleen zaten. Dat kwam eigenlijk wel goed uit, want daardoor waren zij ook blij en nog mooier: nu konden ook zij eindelijk verhuizen naar een fijn adresje!
Dan nog de zeugjes. Die wilden de eigenaren graag houden. Er zaten vier dames tussen: eentje van vier weken oud (hun lievelingetje, die gelukkig voor hen kon blijven) en drie meiden van een week of zes. Omdat het risico aanwezig was dat deze dames zwanger konden zijn, al was het maar een klein risico, hebben we met de eigenaren besloten om ze in de opvang te houden. En zo ging er weer één zeugje terug naar huis. Ze kwam uiteraard bij de andere dames te zitten en zou dus niet alleen zijn.
Ondertussen kwamen we in de opvang tot de conclusie dat er drie satijncavia’s tussen zaten. Dat ziet er prachtig uit hoor, want doordat deze cavia’s een holle haarstructuur hebben glanzen ze prachtig. Maar. Helaas gaat deze vacht heel vaak samen met een hele nare stofwisselingsziekte waarbij de botten te weinig calcium krijgen en daardoor te instabiel of slap worden. Het is een ziekte die steeds erger wordt en de cavia uiteindelijk aan doodgaat. Het is een lijdensweg die je wilt voorkomen. Daarom wilden we deze drie cavia’s in de opvang houden, zodat we ze een fijn leven kunnen bieden. En als de tijd dan daar is dan willen we tijdig de beslissing maken om ze niet te laten lijden.
Onder deze drie cavia’s zit ook kleine Shine, een vrolijk meisje met een zwart maskertje en een rode neus. Ze vond het wel gezellig in de grote damesbak in de opvang, het was jammer dat niet iemand net zoveel van haar kon genieten als wij.
Op een dag kwam er een mevrouw in de opvang die we goed kenden en zij had al heel lang cavia’s. Ze kwam een gecastreerd beertje ophalen voor haar damesgroepje. We raakten aan de praat, ook over de satijncavia’s die gebracht waren. En ze vond Shine wel een heel leuk meisje.
Een week later kwam ze nog een keer langs. Deze keer voor Shine. Want ze wist heel goed waar ze aan begon en ik had er een heel goed gevoel bij. Dus zo werd Shine toch geplaatst. Ik hoop dat ze nog een hele fijne tijd heeft, of dat nu een halfjaar, een jaar of hopelijk nog veel langer is.
