Silver en Grey

Normaal houd ik mijn mening voor me als er cavia’s gebracht worden. Ik vind namelijk dat mensen die de moeite nemen om cavia’s af te staan in een opvang achteraf de grond in gestampt moeten worden. Dat is ook niet de bedoeling van deze tekst. Maar ik wil het even delen, omdat ik er echt door geraakt ben en hoop dat anderen ervan leren bewust met levende wezens om te gaan die volledig van ons afhankelijk zijn voor hun welzijn.

Ik werd gebeld of er plek was voor twee cavia’s die vorig jaar uit de opvang geadopteerd waren. Dat doet me wat, want iedereen die bij de opvang betrokken is is ook enorm begaan met de dieren die er wonen. We besteden de grootste zorg om ze op een plek te krijgen waar ze mogen blijven en waar ze ook echt passen bij de gezinssituatie. Het overgrote deel van de mensen die bij ons cavia’s adopteren zijn dan ook hele toffe baasjes die heel bewust dieren uit een opvang nemen. Dieren die een tweede kans krijgen, al ligt het niet aan hen dat die eerste kans misschien niet goed uitgepakt heeft.

En natuurlijk kan het soms gebeuren dat dieren door omstandigheden terug moeten. Laat ik dan ook voorop stellen dat ik altijd blij ben dat mensen contact opnemen met ons en de moeite nemen om ze terug te brengen. Ze zijn immers door voormalige baasjes aan ons toevertrouwd en zo kunnen we in ieder geval zicht houden op waar ze zijn. En laat ik ook heel blij zijn dat het eigenlijk bijna niet voorkomt dat dieren terug naar de opvang komen, verreweg de meesten blijven op hun forever-home wonen.

Maar de reden dat deze twee jongens terug moesten raakt me echt. Zeker ook door het gemak waarmee het me verteld werd: de cavia’s waren wel leuk hoor. Maar ze hadden toch liever en hond. En ze gingen niet voor én cavia’s én een hond zorgen. En dat trof me behoorlijk. De cavia’s worden gewoon ingerolen voor iets leukers. Ze hebben welgeteld ruim een halfjaar in huis gezeten. En wat nou als de hond niet aan de verwachtingen voldoet? Of blijkt dat een hond toch nog even heel veel meer werk is dan twee cavia’s? Wordt die dan van de hand gedaan voor een kat? Het is echt niet de eerste keer dat we zo’n verhaal horen. Maar meestal niet van adoptanten. Misschien ben ik teleurgesteld, omdat ik misschien wat meer verwacht van mensen die bewust naar een opvang komen. En misschien nog wel het meest omdat ik ze heb meegegeven en het dus niet goed ingeschat heb. 

Dus hier zijn Silver en Grey. Twee geweldig knappe broertjes van ruim een jaar oud. Ze zijn goed verzorgd en hebben een vrij makkelijk karakter. Ze kunnen ook goed met elkaar overweg. Nu zijn we op zoek naar hun echte forever-home, eentje waar ze nu wel echt mogen blijven en niet weg moeten omdat er plaats gemaakt worden voor iets leukers.