Woensdagavond. Ik kreeg een telefoontje om 18.15 of er nu iemand naar de opvang kon komen om twee cavia’s aan te nemen. We hadden pas om 19.30 een afspraak met degene aan de telefoon en dat wist meneer. Ofwel ze waren meer dan een uur te vroeg, maar ze konden door omstandigheden niet langer wachten dan nu. Nou is het middenin de avondspits van mijn gezin niet bepaald mogelijk om alles uit mijn handen te laten vallen en halsoverkop naar de opvang te scheuren en we zijn er vanaf 19.00. “Ik kan wel even in onze vrijwilligers-appgroep vragen of iemand misschien wat eerder kan komen.” Ok. Dan krijg je al zo’n voorgevoel. Een kwartier later waren er al vrijwilligers aanwezig die wel zo snel mogelijk konden vertrekken. Geen mensen meer te zien. Na enig zoekwerk vonden ze een schoenendoos in de hoek achter de rolcontainer, helemaal alleen. Een tijd later toen ik op mijn whatsapp keek zag ik dat er nog een fotootje gestuurd was waar ze achtergelaten waren met excuses omdat het echt niet anders kon. Ik weet niet wat de reden was dat hun ex-baasjes veel te vroeg waren, vervolgens niet konden wachten en ze uiteindelijk in hun eentje achterlieten, maar begrijpen doe ik het niet. De dametjes hadden enorme honger toen hebben lekker gegeten. Ze kijken helder uit hun oogjes, maar wegen ca 900 en 550 gram, vooral dat laatste is veel te weinig. Een van de dames heeft een flinke bult in haar zij en is blind aan één oog. Hun leeftijd weten we ook niet. We weten wel dat we heel goed voor Aagje en Eefje zorgen, binnenkort verhuizen ze naar Caviarusthuis Villa Bob.
